Als zussen voor elkaar
Op de scouting ontstond een groepje van 6 meiden, wat allemaal heel gezellig was. Maar we waren vooral samen te vinden. Sommige meiden ken ik nog van mijn eerste basisschool en het was in het begin best gek om met hen ineens in een hechte groep te komen. En zeker omdat ze me in eerste instantie de deur hadden gewezen. Hier heb ik niet meer teveel over nagedacht en de scouting was altijd het gezelligste moment van de week. Na school zaten mijn beste vriendin en ik bij mij of bij haar, net als in de weekenden. We kregen geen genoeg van elkaar en ze was als een zus voor mij.
Allebei waren we erg druk in ons hoofd en het voelde alsof we elkaar goed konden aanvullen. Het liefst sliepen we iedere vrijdag en zaterdagavond bij elkaar en chillden we dag en nacht. Tot aan frustratie van onze ouders aan toe. We kregen allebei vriendjes en het werd steeds makkelijker ons huiswerk te laten liggen, tot aan frustratie van de leraren aan toe. Ook al zat zij op de HAVO en was ze, in mijn ogen onwijs slim, ze vond het allemaal wel prima en liet school voor wat het was om bij mij te kunnen zijn.
Vluchten voor mijn onzekerheden
Steeds vaker had ik ruzie thuis en steeds vaker was ik weg van huis.
Stiekem peuken jatten van mijn zus en rondhangen op straat met jongens van onze leeftijd…
Thuis was het niet fijn.
De hele tijd was ik aan het vluchten om maar niet thuis te hoeven zijn, opzoek naar avonturen zodat ik alles kon vergeten.
voor 1 euro en 50 cent haalde we twee blikjes energydrank en een zak pindachips in de supermarkt, wat ons vaste ritueel werd na schooltijd. Dit was leuk voor de eerste paar maanden, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik begon aan te komen in gewicht en me steeds minder fijn voelde in mijn eigen lichaam. Er kwamen wat opmerkingen van mensen om me heen, wat me een keer heel kritisch in de spiegel liet kijken. Niks was meer goed aan mezelf…
Steeds vaker sloegen we ons dans-uurtje op de vrijdagmiddag over en probeerden we iedere week weer om later thuis te komen op zaterdagavond. Op dit moment waren we 12 jaar, zaten allebei midden in onze pubertijd en hadden we allebei problemen thuis. Het voelde geweldig om eindelijk iemand te hebben gevonden waarvan ik dacht dat ik haar nooit kwijt ging raken, zo sterk was onze band.
Mijn school was nog steeds net iets te makkelijk voor mij en dus merkten ze op school niet wat voor een zooitje ik ervan aan het maken was. In de afgelopen maanden had ik al aardig wat vriendjes gehad, die het altijd weer ineens uitmaakten, omdat ik toch niet was zoals ze verwacht hadden en mijn beste vriendin er altijd maar bij was. Voor mij begon het steeds meer te voelen alsof ik helemaal geen leuke meid was en ging steeds meer geloven dat ik saai en lelijk ben.
Zie je wel, ze hadden gelijk vroeger… Ik ben anders’.
Iedere keer was ik er minimaal een week kapot van als weer een jongen het had uitgemaakt en ik huilde dan de hele boel bij elkaar. Ik had geen zin om me normaal aan te kleden en er is een tijd geweest dat ik alleen maar zwarte kleding droeg, mensen me eng begonnen te vinden en mijn sociale contacten er ook niet op vooruit gingen.
Gevoelig
Gesloopt en overprikkeld, maar dat wist ik nog niet op dat moment. Het woord ‘hoog sensitief ‘ was nog nooit voorbij gekomen, maar later vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
Iedere keer zocht ik het probleem bij mezelf en ging mezelf haten. Alleen nog maar meer dingen doen om mijn grenzen op te zoeken, steeds meer aandacht vragen en bevestiging dat ik wel leuk ben.
De onzekerheid werd steeds heftiger. Door opmerkingen van leeftijdsgenootjes, weinig beweging en veel ongezond eten, werden mijn depressieve gedachten weer steeds erger. Wel was ik nog steeds dat luidruchtige meisje die overal iets van vond en bij iedereen wel prima in de groep lag, maar op school niet echt een vaste groep vriendinnen had.
Meerdere pogingen had ik al gedaan om te stoppen met snoepen en om wat buikspieroefeningen te doen in mijn slaapkamer, maar dit hield ik nooit langer dan een paar dagen vol, omdat ik dan weer een blikje energy en zak pinda chips in mijn mond stopte, samen met mijn beste vriendin.
Rond mei 2010 was ik er helemaal klaar mee! Zo boos was ik op mezelf. ‘Lafaard! Waarom kan je niet gewoon lijnen, waarom kan je niet gewoon van al dat slechte eten afblijven en waarom kan je niet gewoon jezelf zijn…‘
Vaak voelde ik me eenzaam, ondanks dat er zoveel mensen om me heen waren. Een week lang heb ik mijn voeding bijgehouden en mijn vriendin zei dat ze ook gemotiveerd was. Eindelijk lukte het me om binnen één week tijd, 1 kilo af te vallen. Mijn vriendin vond dat het veel te snel ging, maar zij was niks afgevallen in die week… Jaloezie dus! (dacht ik toen). Hier sloop de eetstoornis al voorzichtig mijn leven in, zonder dat iemand het doorhad.
We kregen ruzie en voordat ik het wist was ik ook mijn beste vriendin kwijt. Hoe kon dit gebeuren?!
Wel zag ik haar iedere week nog op de scouting en gelukkig ging het op een gegeven moment wel weer beter tussen ons maar op een hele andere manier dan voor onze ruzie. We waren met de groep op de scouting en zagen elkaar op dansen. De rest van de week zat ik alleen thuis, op internet te zoeken wat ik beter wel en niet kon eten en met welke sporten je de meeste calorieën verbrandt. Ondanks dat ik alleen nog maar eenzamer aan het worden was, voelde het (voor korte termijn) goed en viel ik nog een beetje af. Inmiddels was het aan het begin van de zomervakantie, de scouting en dansen hadden zomerstop en zag ik niemand meer. In deze weken heb ik mijn ding kunnen doen. Op wat ‘terugvallen’ na, waardoor ik alleen maar nog strenger werd voor mezelf. Het lukte me mijn porties steeds kleiner te maken en te beginnen met meer bewegen en zo was er na de zomervakantie ongeveer drie kilo af...
dank voor het lezen!
het volgende en laatste deel komt vrijdag 12 juni 10:00am online.
Reactie plaatsen
Reacties