Tijdens mijn opleiding voor yoga docent in Thailand, stond mediteren iedere ochtend op het programma. Om 6.00 uur begon mijn dag, vijf minuten later wandelde ik in stilte naar de yoga shala en van 6.30 tot 7.00 uur mediteerden we met de hele groep. We zaten dan, in stilte, bij elkaar.
De eerste drie (van de vier) weken, vond ik dit heel erg lastig. Stil zitten lukte niet, vooral omdat er veel onrust in mijn lichaam zat. Iets dat ik altijd al heb gehad. Hoe graag ik ook wilde mediteren, het heeft me veel gekost om dit eigen te maken. Misschien wilde ik wel te graag, maar ik hield vol en nu hoort mediteren bij mij. Het brengt me heel veel.
En nu is het niet zo dat ik uren in alle stilte in mijn kamer zit (wat zeker wel mag natuurlijk). In de ochtend, maximaal 15 minuutjes, voordat de rest van de wereld ontwaakt is voor mij voldoende.
Herinneringen
Na twee weken ongemakkelijk zitten op mijn kussentje, kwam ik in gesprek met mijn leraar. Het zat me dwars dat het me maar niet lukte om mijn gedachten uit te zetten. Iedere keer kwamen er zoveel gedachten en herinneringen van vroeger naar boven. Het irriteerde me. Ik deed zo mijn best en toch lukte het niet. Ook deden mijn heupen pijn, mijn benen gingen slapen en ik merkte dat mijn houding iedere keer langzaam inzakte.
De leraar vertelde dat ik goed bezig was en toen snapte ik er helemaal niks meer van. Hij noemde het
Trauma meditatie. “Laat het zijn; laat je gedachten en herinneringen toe en laat ze gaan. Alsof je door een fotoboek bladert en iedere foto stuk voor stuk langskomt. Mediteren betekent niet dat je geen gedachten mag hebben, in tegendeel zelfs. Hoe meer jij je verzet tegen je gedachten, hoe minder fijn jouw meditatie zal gaan”.
''Practice, practice and all will coming''
Wat ik geleerd heb is, dat het de kunst is om te gaan zitten, er gewoon zijn en je mat uitrollen. Me te focussen op mijn ademhaling: adem in, adem uit. De rest komt vanzelf. Dat ene gesprekje met mijn leraar heeft mij compleet veranderd. Of nou ja… ik deed het allemaal zelf. Sinds het moment dat ik mijn gedachten toeliet en die accepteerde zonder er een oordeel aan te hangen, voelde ik me rustiger en ging het stilzitten mij steeds beter af. Ook de pijn in mijn lichaam verdween langzaam doordat er steeds meer rust ontstond.
Rust door de lockdown
Afgelopen week was ik aan het mediteren en ineens rolden de tranen over mijn wangen. Dit heb ik al een keer eerder gehad, tijdens mijn opleiding in Thailand. Toen zag ik beelden van vroeger (‘trauma’) en kon beginnen met verwerken. Doordat ik de beelden zo helder voor me zag, besefte ik me opeens hoeveel het nog steeds met me deed.
Maar deze tranen waren anders. Het waren tranen van geluk en van dankbaarheid. Ondanks dat het op het moment zelf niet zo voelde, besefte ik me dat de rust van het coronatijdperk mij heeft ‘gered’. Ik had het eerder niet door, maar ik was overwerkt, oververmoeid en deed dingen omdat ik dacht dat andere mensen dit van mij verwachtte.
Er kwam steeds meer bij en in het begin van de ‘lockdown’ was er een complete chaos in mijn hoofd. Na een heleboel moeilijke momenten, huilbuien en onrust, zat ik hier ´opeens´ op mijn kussentje. Ik was er gewoon, liet alles gebeuren en zijn. Ik zat stil en opeens was alles helder, rustig en goed.
Altijd ben ik op zoek geweest naar wie ik ben, ik probeerde alles uit en praatte met iedereen mee. Want misschien hebben ze wel gelijk.
Op zoveel plekken in de wereld heb ik gezocht naar wie ik ben en uiteindelijk vond ik het op mijn eigen vloer, in mijn kamer van 15 vierkante meter. Wat ik nooit wist, is dat alles veel dichterbij is dan ik dacht. Mezelf zijn zit namelijk al in mij, ik kon het alleen nog niet eerder toelaten.
ik vond het. Ik vond het door gewoon te zijn, te zitten en alles toe te laten.
Lief voor mezelf zijn
Het klinkt zo cliché… “Je moet eerst van jezelf houden, voordat je van iemand anders kan houden.” En “Het moet eerst goed gaan met jezelf, voordat je iemand anders kan helpen”.
En toch is het waar! Mijn reis is nog niet voorbij en ik ben de eeuwige student. Nooit zal ik klaar zijn met ontdekken en leren. Ik mag genieten van het proces met alle ups en downs en het is goed zoals hoe het is. ik mag mezelf zijn!
Nu weet ik wat ik wil en kan ik het eigen maken. Eerst alles op een rijtje zetten en lijstjes maken zodat mijn hoofd niet overloopt door gedachten. Mijn ‘ego’ gaat op een laag pitje, zodat ik mijn ziel kan ontdekken en mijn eigen waarheden toe kan en mag laten.
Nieuwsgierig?
Misschien ben je nu heel benieuwd wat al deze dingen dan zijn? Wat ik dan op een rijtje moet zetten? Daar heb ik ook tijd voor nodig. Maar ik weet zeker dat het allemaal vanzelf komt. Laten we beginnen in het nu, tijd is maar een illusie.
Reactie plaatsen
Reacties