Afgelopen weken kwam ik ergens achter. Het lijkt erop dat ik mijn leven aardig op de rit heb. De tijd van mijn eetstoornis ligt ver achter me, ik heb een mooi leven opgebouwd en heb lieve mensen om mij heen. Toch voelde ik dat er iets niet helemaal lekker zit. Er hoefden maar kleine uitdagingen te zijn en ik viel weer terug in oude ‘slechte’ gewoonten. Niet dat ik mezelf ging uithongeren, maar ik kon mezelf wel behoorlijk down maken met veel gedachten als “ik ben niet goed genoeg”, “zie je nou wel, iemand anders kan dit veel beter dan ik.” En dingen als “kan ik niet gewoon de hele dag in bed blijven liggen en alle uitdagingen en mensen uit de weg gaan.”
Dit is niet altijd zo. Er zijn echt momenten bij dat ik me (noem het) socialer voel. En dat ik zin heb om dingen te ondernemen, buiten mijn comfortzone te gaan en veel meer energie te hebben.
Er hoeft alleen maar iets kleins (of groots) te gebeuren en ik krimp helemaal in elkaar. Dan merk ik dat ik me ga afzonderen, me heel erg moe voel en dat ik dingen als lesgeven echt niet meer durf.
Waar dit vandaan kwam wist ik heel diep van binnen wel: oude ‘wonden’ die nog niet zijn geheeld.
Hoe klein of groot ook, het voelt alsof ik verlatingsangst en bindingsangst heb. Vluchten is de makkelijkste optie, maar geeft me op het zelfde moment een knoop in mijn maag.
Tot een lieve vrouw, oud collega en sinds kort ook een beetje mijn coach, me vertelde dat dit geen stoornissen zijn maar symptomen van de zogenaamde ‘fight or flight’. Misschien heb je hier ook wel eens van gehoord?
Na mijn eetstoornis vond ik het erg moeilijk om nee te zeggen. Dit heeft geleid tot een burn-out, zelfs twee keer achter elkaar… De eerste keer vluchtte ik naar bet buitenland en ging vier maanden alleen op reis. En ook al was dit altijd al mijn droom geweest, het kwam me erg goed uit op dat moment. Het alleen reizen bracht me veel goeds, al liep ik zo nu en dan tegen een muur en kwam ik mezelf een beetje tegen. Bij thuiskomst was ik voldoende opgeladen om weer 1,5 jaar te werken. De tweede keer deed ik precies hetzelfde… Weer ging ik op reis, negen maanden deze keer.
Er waren alleen twee dingen anders. Ik ontkende niet dat ik in een burn-out zat en wist voordat ik weg ging dus al kleine dingen te verbeteren. Maar mijn grootste verandering kwam toen ik tijdens deze reis mijn yoga teachter training deed in Thailand. Zoveel vragen werden eindelijk beantwoord. Het was een intensieve maand waar ik veel heb geleerd. Maar het belangrijkste wat ik besefte, was dat ik er nog lang niet ben. Eigenlijk begon mijn hele healing proces daar pas.
Met ups en downs ging ik de goede richting op. Maar de grootste miscommunicatie met mezelf kwam, toen ik dacht dat ik overal een opleiding voor nodig had als ik iets interessant vond. En dat ik die opleiding dan ook gelijk maar moest gaan volgens. In plaats van dat ik een Yin yoga les ging doen, deed ik meteen mijn opleiding. In plaats van dat ik mij eerst ging verdiepen in Ayurveda, deed ik meteen een opleiding voor holistic woman coach.
Ondanks dat ik heel veel heb geleerd van deze opleidingen, en ik erachter kwam dat het allebei bij me past, lukt het me nog niet om dit mij net zo veel eigen te maken als bijvoorbeeld mijn fitness achtergrond. ‘Practice what you preach’ is waar ik in geloof. En dit is precies de reden waarom ik zo onzeker ben in het lesgeven. Ik zweef een beetje rond, op zoek naar wat bij mij past en had eigenlijk de volgende opleiding alweer op de planning staan.
Nadat ik twee weken geleden een sessie hypnotherapie heb gedaan, is me een heleboel duidelijk geworden.
Na veel te hebben uitgeprobeerd, wil ik mij gaan verdiepen en focussen op een stuk minder dan ik tot nu toe altijd hebt gedaan. (mijn) Yoga practice en Ayurveda krijgen vanaf nu mijn volle aandacht. Zodat ik eindelijk echt mijn practice eigen kan maken en dus helemaal achter alles sta waar ik les in geef.
Hierdoor heb ik ook een mooi besluit genomen. In juni van dit jaar (2022) geef ik weer een Yoga retreat! Voor het weekend van 24 tot 26 juni zijn er op dit moment nog vier plaatsen vrij! Klik hier voor meer informatie over de retreat van dit jaar.
Natuurlijk was het een domper toen ik erachter kwam dat er weer een heleboel dingen zijn waar ik aan wil werken om verder te komen. Maar ik besef dat ik erg trots mag zijn op mezelf. Iedere keer een klein stapje (en zeker niet te grote stappen) in de goede richting.
Ik zie het leven als een bergetappe. Klimmen gaat vaak een stuk langzamer dan dalen. Geniet tijdens het klimmen wel van het uitzicht, anders mis je heel veel van het leven. En sta je dan (eindelijk) boven op de berg, dan kijk je uit over een prachtig landschap en kun je trots zijn op de weg die je hebt afgelegd.
Reactie plaatsen
Reacties