Waarom een blog?

Laten we beginnen met een mooie vraag om over na te denken:
doe jij de dingen die je op dit moment doet omdat je 'denkt' dat het goed voor je is, of omdat je 'voelt' dat het goed voor je is?
Dit is iets wat ik me de afgelopen tijd ook veel heb afgevraagd.

Anderhalf jaar geleden besloot ik dat ik een boek wilde schrijven over de periode dat ik een eetstoornis had. Rond die tijd ging ik samen met mijn vriend op reis naar Azië voor een langere tijd en ik had alles helemaal uitgestippeld. Een maand of 12 zouden we wegblijven, mijn boek zou af zijn bij thuiskomst en we zouden zo snel mogelijk gaan samenwonen. Niks van deze dingen is uiteindelijk gebeurd op de manier hoe het op de planning stond...

Uiteindelijk zijn we na zeven maanden teruggekomen, mijn boek was nog niet eens op de helft en na twee maanden samenwonen zijn we uit elkaar gegaan.

Tijdens onze reis door Azië heb ik mijn yoga opleiding gedaan in Thailand en dit heeft me onwijs veel gebracht. Maar het belangrijkste is misschien wel dat het me heeft geleerd naar mijn gevoel te luisteren. Voelt iets niet goed, doe het dan niet.

Bij thuiskomst kwamen er gelijk weer onwijs veel plannen in mijn hoofd. Voorlopig nog even niet werken en mijn boek afschrijven. Meer gaan verdiepen in de yoga, zodat ik zelfverzekerd genoeg ga zijn wanneer ik les wil gaan geven. Dit waren mijn grootste doelen. Maar op het moment dat je thuis komt van een reis van zeven maanden, val je in een gat en het voelde alsof ik mezelf weer nuttig moest maken. Binnen een maand was ik weer volop aan het werk, want dat is wat je doet, anders ga je het financieel niet redden.

Weg was alle rust van de reis en nog steeds was mijn boek geen bladzijde opgeschoten. Wel was het een hele fijne baan waarin ik me verder heb kunnen ontwikkelen in yoga en fitness. Met onwijs veel plezier en enthousiasme mocht ik geweldige mensen les geven en vooral tijdens mijn yoga lessen straalde ik van oor tot oor. Dit liet me nadenken en realiseren dat yoga mij zoveel heeft geleerd en dat nog steeds iedere dag doet.
Het is mijn grootste passie. Het is mijn manier hoe ik mijn leven en het geluk weer heb gevonden en dit is wat ik voor altijd wil doen. 
Mijn vriend en ik hadden het goed voor elkaar en we waren gelukkig samen. Tenminste dit is wat we onszelf wijsmaakten.

We raakten elkaar steeds verder kwijt en hoe fijn het ook was om ons eigen plekje te hebben, we kwamen er ook achter dat we eigenlijk al veel te lang elkaar tegenhielden. Als het aan mij had gelegen waren we (voorlopig) niet teruggekomen van de reis, om verder te ontwikkelen in de rust en vrijheid die ik daar vond, het avontuur opzoeken. Als hij kon kiezen, was hij korter gaan reizen om erna in een klein huurhuisje het leven in Nederland weer op te pakken.

We kozen voor de middenweg en deden allebei precies wat we niet wilden doen. Op zoek gaan naar een koophuis om erna het 'huisje, boompje, beestje' leven te leven, wat iedereen van je verwacht. Het was een gekke periode, want beslissen uit elkaar te gaan na een relatie van drie jaar, inclusief die reis van zeven maanden met de mooiste herinneringen samen is niet niks...

Allebei vonden we een klein huurhuisje in Den Haag en we doen waar we gelukkig van worden. In het begin ontstond er angst voor eenzaamheid, maar al gauw realiseerde ik me dat het alleen zijn mij precies de vrijheid gaf waar ik naar opzoek was.

Voor de rest ging het leven door waar we gebleven waren: mijn werk, nog minder tijd voor mijn boek en de vermoeidheid begon toe te slaan. Niet wetende dat Corona voor de deur stond, begon ik overal over te twijfelen en ik dacht dat ik misschien overal nog een tandje bovenop moest doen. Gaan voor een managersfunctie, nog meer lessen geven, nog meer werken en…oh ja, ik moest ook weer gaan daten...

Het sloopte me, zonder enige tijd om alles te verwerken en ineens zat ik thuis. Ineens zat iedereen thuis... We mochten niet meer naar het werk door Corona. Gelijk kwam er paniek omhoog want alle dingen die ik deed, alles wat me vermoeid maakte hield me ook overeind.

Na een week of twee met onwijs veel onrust in mijn hoofd, werd ik ziek. Koorts, hoofdpijn, mijn hele huid onder de uitslag en alleen maar kunnen slapen... Alles deed pijn. Bijna tegelijk kreeg ik het nieuws dat mijn werk mijn contract niet kon verlengen door Corona en daarom zit ik dus vanaf begin juni helemaal thuis, zonder toekomst, zonder iets om naar uit te kijken... Wat nu?

Na een paar goede gesprekken met mensen om me heen en nadat ik alles op een rijtje had gezet, bedacht ik me dat het misschien allemaal zo heeft moeten zijn. Dit is een kans die ik met twee handen mag aanpakken: bijkomen van alles wat er is gebeurd en mijn dromen en doelen uit laten komen.

Het leven komt met ups en downs en mijn ‘down’ heeft lang genoeg geduurd. Het is tijd om weer naar mijn gevoel te luisteren. Alles deed ik omdat ik dacht dat het goed voor me was. Nu ga ik doen wat voelt dat goed voor me is. Mijn yoga journey voortzetten, jullie inspireren, mijn passie en geluk delen. Dit in de vorm van blogs over de periode van mijn eetstoornis, blogs over mijn weg naar herstel en een stapje verder... Hoe ik mijn leefstijl heb gevonden en hoe ik mijn leven op dit moment invul, zonder schaamte voor de buitenwereld. 
In mijn blogs wil ik jullie meenemen in mijn hoofd om te laten voelen wat de eetstoornis met je kan doen en hoe ik mijn leven heb terug gevonden. Verhalen uit het verleden, maar ook uit het heden omdat we niet te lang stil willen staan bij toen en we leven in het nu.  

Mijn droom van afgelopen twee jaar, maar nooit durfde ik de stap te zetten. Dit is spannend, eng en ver buiten mijn comfortzone... Maar wat ik heb geleerd tijdens alle reizen die ik heb mogen maken, is dat de mooiste dingen gebeuren buiten je comfortzone.

Ik ben een blogger ! 
Morgen, dinsdag 9 juni komt mijn eerste blog online. 
Mijn eerste week als blogger zal ik iedere dag van de werkweek een blog online zetten over mijn jeugd. 
Mijn persoonlijk verhaal, waar alles is begonnen en vanuit waar ik mocht groeien naar de sterke persoon die ik nu ben. 
Dit is super spannend, want ineens leest iedereen mijn verhaal, inclusief al mijn kwetsbaarheden en gebreken.
Maar dit doe ik met 1 doel... 
Jou laten zien dat je niet alleen bent. Jou laten voelen dat het goed is zoals jij bent en hopelijk meer te laten snappen dat een eetstoornis niet over eten gaat. 

Laat vooral wat van je horen als je iets mooi vond om te lezen. Je gevoel, reactie, feedback...
In contact komen met jullie vind ik juist onwijs leuk!