Mijn jongere jaren (1/4)

De vraag; ‘hoe ontwikkelt iemand een eetstoornis’ is lastig te beantwoorden.
Heb je jezelf ooit de vraag gesteld waarom alles loopt zoals het loopt? 
Wat was jouw antwoord? Het lot, keuzes, go with the flow?

Alles wat gebeurt, gebeurt met een reden. Om ervan te leren en te groeien.
Sommige lessen hebben alleen meer impact dan andere.

Er zijn en lopen genoeg onderzoeken naar hoe een eetstoornis ontwikkelt word. En er wordt gezegd dat social media een grote rol speelt,
maar volgens mij kun je Facebook of Instagram niet de schuld geven van een psychische ziekte, want dat is wat een eetstoornis is. Zelf heb ik er geen onderzoek naar gedaan en kan al deze vragen niet beantwoorden. Alles wat je leest in mijn blogs komt uit mijn eigen ervaring. De blogs worden geschreven alsof je mijn dagboek leest en het betekent dus ook dat niet iedereen met een eetstoornis precies hetzelfde denkt en handelt in vergelijkbare situaties.

Het is mijn weg naar geluk, met een bergetappe aan ups en downs en een heleboel levensvragen, die ik iedere keer probeer te beantwoorden.

Tijdens mijn eetstoornis heb ik altijd een dagboek bijgehouden waarin ik onwijs eerlijk ben geweest over mijn gevoelens, daden en gedrag. Na mijn documentaire ‘Tot Op Het Bot’, nu zeven jaar geleden, en nadat ik twee jaar geleden voor de eerste keer mijn dagboeken weer teruglas, kwamen de gevoelens weer precies zo naar boven als toen. In mijn hoofd ontstond het idee om een boek te schrijven: erkenning, gehoord worden en jou als lezer meenemen in mijn hoofd, een tiener met een eetstoornis.

Nu ben ik 200 pagina’s verder en zie ik door de bomen het bos niet meer. Er zijn zoveel situaties en dingen te vertellen.  En daarom heb ik, na een tijdje plannen maken, twijfelen en om me heen kijken, besloten om een blog te beginnen. En dan niet alleen over mijn eetstoornis maar vooral over de weg naar het vinden van mezelf en het vinden van mijn geluk. Op deze manier kan ik situaties beter en uitgebreid vertellen. En doordat er steeds een stukje online komt, blijft het voor jou als lezer interessant.

Waar het begon
Tijdens mijn therapiesessies kwam ik erachter dat mijn littekens al vroeg zijn ontstaan.
In mijn kleutertijd voelde ik me al anders dan leeftijdsgenootjes en als kind was ik al veel alleen te vinden. Een buitenstaander zag een eenzaam meisje, pratend tegen haarzelf of gewoon een heel rustig kind, die zich goed zelf kon vermaken.

In die jaren heb ik nooit het gevoel gehad dat ik iets tekort kwam en eigenlijk was alles prima zo. Van nature ben ik altijd een rustig kind geweest en had ook niet zoveel behoefte aan al die drukte van andere kindjes. Op school waren er wel kindjes om me heen waar ik mee speelde, maar het liefst zat ik gewoon rustig te kleuren.

Al vroeg observeerde ik alles en iedereen en zo begonnen de twijfels over mezelf al erg snel. Steeds vaker begon ik me aan te passen en ging ik mee doen aan dingen die ik liever niet deed, omdat mij verteld werd dat ik me meer tussen de andere kindjes moest mengen. In groep 3 bleef ik zitten, wat betekende dat ik met allemaal andere kinderen in de klas kwam en eigenlijk wist ik ook helemaal niet precies waarom al mijn klasgenootjes wel naar groep 4 mochten en ik niet. Het was me net gelukt om wat vriendjes te maken en ze werden gelijk van me af genomen…
Er werd mij verteld dat ik dyslexie heb en mijn nieuwe klasgenootjes wisten niet zo goed waarom ik niet zo goed kon lezen en schrijven. Ze noemden me dom en het mengen in de groep ging me weer niet zo goed af.

Rond die tijd, ik was 6/7 jaar oud begon ik het leven al erg oneerlijk te vinden en ik snapte niks van mijn eigen gevoelens. De huilbuien kwamen met vlagen en soms lukte het me niet meer om mezelf  rustig te houden. Ik kan me nog een keer herinneren dat ik schreeuwend en huilend in de kamer van mijn ouders stond omdat mijn broer wel iets mocht van mama en ik niet. Wat er precies niet mocht, weet ik niet meer maar nooit kon ik een verklaring geven voor mijn extreme (huil)buien.

Toen onze liefste opa overleed aan kanker, ook rond die tijd, snapte ik er helemaal niks meer van. Waar was opa ineens naartoe, waarom is opa weg?! Met opa gingen we altijd naar Disneyland Parijs, waar voor ons de tijd stil stond en we helemaal opgingen in de sprookjeswereld. Met opa konden we altijd zo erg lachen en lekker gek doen. Waarom moest opa zo vroeg gaan?

Op dat moment ging ik me realiseren dat je niet altijd klein kan blijven, er hele vervelende dingen gebeuren in deze wereld en ik ontwikkelde een angst om mensen kwijt te raken...

Dank voor het lezen,!
Het volgende deel komt woensdag 10 juni 10:00am online.