Hoe mijn gewicht steeds minder belangrijk voor mij wordt.

Tijdens mijn eetstoornis was mijn gewicht misschien wel het meest belangrijk voor mij. Bij alles wat ik at, dronk maar ook deed, was het cijfer op de weegschaal het eerste dat door mijn hoofd ging.

Wanneer iemand mij bijvoorbeeld vroeg of ik mee ging een ijsje halen, want het was tenslotte 30 graden buiten, bedacht ik me eerst wat ik die dag al gegeten had, nog moest eten en of het ´gezellig´ genoeg zou zijn. Met andere woorden: waren de calorieën van het ijsje het waard.

Ik dacht niet na of ik zin had in het ijsje. En als ik dan besloot om mee te gaan, dacht ik er niet aan welke smaak ik lekker zou vinden. Nee, ik dacht na over in welke smaak de minste calorieën zouden zitten.

Op gevoel eten was voor mij al lang geleden en op een gegeven moment besefte ik me dat mijn lichaam was overgenomen door ‘het duiveltje op mijn rechterschouder’ dat ik beschrijf in mijn dagboekverhalen.

Vaak vroeg ik me af of dit ooit nog zou veranderen. Hoe kon ik ooit weer eten zonder na te denken over de calorieën die in alle producten zitten. Ik had tenslotte al van zoveel producten alle hoeveelheden in mijn hoofd gestampt. Net als de rijtjes met Engelse vervoegingen op de middelbare school.

Toen ik dit met mijn therapeut besprak, vertelde ze mij dat het tijd nodig had. Maar, hoeveel tijd dan precies? Eén jaar, vijf jaar, tien jaar? Ik was bang dat ik nooit meer normaal zou kunnen genieten van een pizza, van patatjes of van koekjes zonder over de calorieën na te denken, en zonder me schuldig te voelen over dat ik ‘te veel’ had gegeten.

En het klopt dat het tijd nodig heeft om te slijten. Het is in de loop der jaren steeds  beter gegaan, maar het is nog steeds een dagelijkse strijd. Gelukkig heeft het engeltje op mijn linkerschouder steeds meer invloed gekregen. Hierdoor lukt het me negen van de tien keer om de dingen te doen die ik wil doen. Wel blijft het al die keren toch ‘ruzie’ tussen het engeltje en het duiveltje.

Maar weet je, ik denk dat iedereen zo zijn ‘zwaktes’ heeft. Het lukt me tegenwoordig om de fijne dingen te doen, waar ik een paar jaar geleden nog nee tegen zei. Het gaat nog steeds ieder jaar een stukje beter. En het allermooiste van alles: hoe meer ontspannen ik ben over deze gevoelens en gedachten, hoe meer ik van mijn eigen lichaam ga houden.

Nog steeds gaan er regelmatig gedachten door mijn hoofd als: “shitttttttt, ik heb echt (te) veel gegeten vandaag” of “hmm, ik voel me wel erg opgeblazen nu.” Maar ik weet nu dat deze gedachten tijdelijk zijn en geef ze de ruimte om ze er te laten zijn. Ik zorg dan voor afleiding. Bijvoorbeeld door mensen op te zoeken of om te luisteren naar goede muziek. En dan bedenk ik me dat het de volgende keer, zoals altijd, weer beter gaat.

Van de week bedacht ik me dat deze zomer misschien wel de beste zomer voor mij is tot nu toe. En nu denk je waarschijnlijk, waarom?
Er heerst Corona, je bent je baan verloren, en nog veel meer ook trouwens... en je kunt geen (verre) reis maken.
En dat klopt, het is allemaal verschrikkelijk. Maar zie je die glimlach op de foto bij deze post?
Zie je hoeveel zelfvertrouwen er vanaf spat? Vlak voordat deze foto genomen is hebben we wafels gegeten. En hier zat ik, op mijn paddelbord zonder dat ik me ook maar enige zorgen aan het maken was over hoe ik eruit zie. Ik genoot zoveel van het moment, de omgeving en de mensen met wie ik was. Er was geen tijd meer om aan eten en mijn gewicht te denken.

Juist hierom is dit mijn beste zomer ever! Al jaren accepteer ik mezelf en weet ik dat herinneringen maken zoveel meer waard is dan een kilo meer of minder, maar dit jaar lukt het me om alles ook echt toe te passen. Ieder jaar geniet ik een stukje meer van alles, en deze zomer voelt het alsof ik op het punt ben gekomen dat het me echt niks meer uitmaakt wat anderen van me denken.

Mijn eetstoornis zit ergens diep weggestopt en ik ben me ervan bewust dat ik eens in de zoveel tijd het eventjes moeilijk heb. Dan trek ik me even terug, eet ik gezond en doe ik een fijne yoga practice en/of knal ik er een fitness sessie uit. Dan moet je me gewoon eventjes alleen laten (;
Hier geniet ik dan net zoveel van, maar erna lukt het me ook weer om verder te gaan met het genieten van alle andere mooie dingen in het leven. 

Laten we het balans noemen. 

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.