Het gedicht wat ik achterliet in Ghana in 2013

Tijdens mijn eetstoornis schreef ik nog wel eens een gedichtje. 

Laatst kwam ik het gedicht tegen dat ik in Ghana heb begraven. Als je mijn aflevering van Tot Op Het Bot hebt gezien, dan weet je waarschijnlijk wel waarover ik het heb. Voor mij was dit een heel speciaal moment, het voelde echt alsof ik iets achterliet, alsof er een last van mijn schouders afviel, mijn eetstoornis letterlijk begroef. 

Wat alleen niemand weet, is dat ik dit gedicht al twee jaar eerder had geschreven. Op zaterdag 23 juli 2011, vlak voordat ik op vakantie ging naar Kos met mijn ouders, was ik zo klaar met de strijd. Ik wilde mijn eetstoornis begraven op Kos, tijdens die vakantie. Maar helaas was ik er toen nog helemaal niet klaar voor en heb ik het gedicht weer mee naar huis genomen.

 
Twee jaar lang heb ik het gedicht bij me gedragen, wachtend op het juiste moment. En ondanks dat ik het in Ghana lichamelijk (en daardoor ook geestelijk) heel erg zwaar heb gehad, omdat ik zo vreselijk ziek werd, wist ik: dit is het juiste moment!

Na het voorlezen van mijn gedicht en het begraven van het gedicht, in Ghana, ben ik met sprongen vooruit gegaan. Na die maand in Ghana, kreeg ik, ondanks dat ik een paar keer een terugval heb gehad, langzaam mijn leven terug.

Graag deel ik nog een keer dit gedicht met jullie. 

23 juli 2011, zaterdag

Kom op!

Ik wil niet meer, dit niet meer.
Geen eetlijst meer, geen eetstoornis meer.
Ik wil gezond zijn, menstrueren, een leven hebben,
en niet meer nagekeken worden!

Ik ben bang.
Bang voor de weegschaal.
Bang om af te vallen.
Bang om aan te komen.

Waarom zit je in mijn hoofd?
Ga weg!
Ga weg uit mijn hoofd. 

Ik wil je niet meer. Alsjeblieft, vertrek!.
Ik gooi je in de prullenbak.
Dood! morsdood, in 1000 stukjes.
Ga weg! 

Ik ben je zat, ik heb je niet meer nodig.
Het is tijd, het moment is daar.
We moeten afscheid nemen, voorgoed. 

Ik ruil je in.
Ik ruil je in voor een leven.
Onze vriendschap is verbroken, voorgoed.

Geef me mijn leven terug.
Ik ben je zat. Je maakt me kwaad.
Ongelukkig, verdrietig.
Ga weg!

Ik wil niet meer huilen.
niets meer moeten.
Ik wil leven.
Leven zonder jou in mijn hoofd.
Leven zonder al de angst en slapeloze nachten.
Geef me mijn leven terug.
Geef me mijn mooie lichaam terug.
Ga weg !!

Het is zover,
Het moment is daar.
Ik laat je achter, 
Voorgoed. 

Je krijgt me niet meer klein.
Vanaf nu, geen pijn.
Geen verdriet.
Door iemand die niemand ziet.

Het is zover, 
Ik graaf je in.
Jij blijft hier, 
Voorgoed. 

Ik begin opnieuw.
Geniet ervan, 
Ik weet het zeker, 
Dat ik het kan ! 

Nancy van den Berg, 13 jaar

Dinsdag 25 augustus 2020 komt er een dagboekje online waarin ik vertel over dit gedicht. 
Alles wat er in mijn hoofd omging tijdens deze vakantie op Kos in de zomer van 2011 en waarom ik besloot om nog twee jaar te wachten met het begraven van dit gedicht. 

Wil je op de hoogte blijven van al mijn dagboekverhalen en blogs?
Schrijf je hier in voor mijn nieuwsbrief en ik stuur jou 1 keer per week een update.